Moest ik eeuwig leven, dan kwam ik vandaag niet uit bed. En jij?

De gave van onze eindigheid.

Velen onder ons zijn bang voor de dood. Ik herinner me nog levendig hoe ik urenlang in bed lag te wenen, telkens ik mij herinnerde dat het ooit allemaal over zou zijn. Mijn lichaam begon te trillen uit vrees om alleen dood te gaan. Want hoe omringt of geliefd we ook zijn, we gaan alleen door die tunnel. Mensen vertellen me vaak dat ze niet bang zijn om dood te gaan, maar eerder om hun geliefden alleen achter te laten. Hoe we ons ook voelen, niemand ontsnapt aan de dood. Maar kan onze eindigheid om ook motiveren?

Eindigheid als drijfveer

Deze notie lijkt misschien cliché. Maar zou je vandaag echt naar je werk gaan, als je wist dat je onsterfelijk bent? Waarom zou je een beslissing nemen of je leven te veranderen, als je oneindig veel tijd hebt? In mijn ogen zouden motivatie en zelfontplooiing in deze omstandigheden zeer moeilijk worden.

Als ik moet beslissen of ik me voor iets wil inzetten, doe ik altijd de ‘rusthuis test’. Ooit zullen we allemaal oud worden en hoogstwaarschijnlijk in een rusthuis opgenomen worden. Ik beeld me in dat het zover is voor mij. Dan vraag ik me af: zal ik er spijt van hebben dat ik dit project gedaan heb of eerder dat ik het niet geprobeerd heb. Meestal spreekt de tweede oplossing mij meer aan. Want op het einde van ons leven zullen we veel meer bezig zijn met de kansen die we niet genomen hebben, dan de kansen waar we ons tevergeefs voor ingezet hebben.

Ik spreek hier vanzelfsprekende niet over drank, drugs, promiscue gedrag of geweld. Maar ik hoop dat jij leert ten volle genieten van het leven juist omdat het eindig is. In plaats van afleiding te zoeken in teveel schermtijd, teveel alcohol, teveel feestjes...Wat wil jij in het leven bereiken? Als je er nu niet voor gaat, zal je echt meer gemotiveerd zijn op een later tijdstip?

Leven voor je overleden partner

Vaak hoor ik dat mensen die niet bang zijn voor hun dood, maar vooral bezorgt voor de gevoelens van de mensen die ze achterlaten. Dit is heel begrijpelijk, zeker als we zien wat de dood van een geliefde teweeg kan brengen. Rouw is een langdurig proces, waar we best de nodig aandacht aan besteden. Soms ontmoet ik echter mensen die jarenlang in een diepe depressie vallen na de dood van een geliefde. Voor sommigen onder hen lijkt het onethisch om gelukkig te zijn na de dood van hun geliefde. Het lijkt alsof ze hem of haar oneer aandoen door nieuwe herinneringen op te bouwen. Anderen hebben alle alledaagse of negatieve gedachten aan deze geliefde zodanig verdrongen dat niemand aan deze goddelijke status kan tippen. Nochtans ben ik ervan overtuigd dat hun geliefde vlak voor het sterven in de meeste gevallen hoopte dat de mensen die hij of zij achterliet de draad weer zouden oppakken en gelukkig zouden zijn.

Zou het daarom niet beter zijn om ten volle te leven voor je overleden geliefde? Om te streven naar een vol en gelukkig leven als eerbetoon voor de overledene?

Als vrouw heb ik veel kans dat mijn man ooit als eerste deze aarde verlaat, ik hoop dat ik de kracht vind om ten volle verder te leven voor hem. En ik hoop dat ook jij die kracht ook vindt.

Ben jij voorbereid op het onvermijdelijke

We kunnen bang zijn voor de dood of onze gedachten over de dood verdringen, maar dat neemt niet weg dat alles eindig is. Zou het niet gezonder zijn om onze eindigheid gewoon te aanvaarden en te zorgen dat alles in orde is als het zover is?

Heb je al aan volgende zaken gedacht:

o Wie is jouw vertegenwoordiger als jij je wil niet meer kan uitdrukken? Denk maar aan je partner, je ouders, een kennis.

o Zijn er omstandigheden waarin je bepaalde zorgen niet meer zou willen krijgen? Denk maar aan het tragisch geval dat je hersendood verklaard zou worden, maar jou lichaam nog leeft.

o Zijn er omstandigheden waarin je euthanasie zou willen plegen? Denk maar aan een ongeneselijke, uitgezaaide kanker.

o Is jouw testament in orde?

o Weten je naasten hoe jij begraven wilt worden?

o Kent jouw vertrouwenspersoon jouw paswoorden en pin codes?

o Weet je vertrouwenspersoon was er moet gebeuren met jouw bezittingen? Wil je ze schenken, doneren, weggooien?

o Wie wordt voogd van jouw kind(eren) in het geval jij en je partner samen overleiden?

o Wie zal voor jouw huisdieren en planten zorgen?

Het is nooit te vroeg om deze dingen in orde te brengen. Want we weten jammer genoeg nooit wanneer de fatale dag kan komen. Het stelt me gerust te weten dat als ik morgen overreden wordt, mijn partner zijn hoofd niet moet breken over al deze zaken.

Persoonlijk ben ik een grote fan van de film “P.S. I love you”. Een jonge man sterft en laat zijn vrouw achter. Een paar dagen na zijn dood beginnen de brieven en andere verrassingen binnen te komen. Hij heeft in zijn laatste maanden een jaar vol verassingen voor haar gepland na zijn dood. Ik vond dat zo een mooi gebaar, dan ik besloten heb om een doos te maken. Deze doos bevat een paar dierbare bezittingen, zoals een roze schelp gevonden aan de kust in Oostende, troostbrieven voor mijn gezin en familie en een agenda van dit jaar waarin ik een soort dagboek bijhoud. Mijn man weet waar hij deze kist kan vinden. Ik hoop dat ik 100 jaar mag worden. Maar ook dan, kan het als troost dienen voor de mensen die ik achter laat. Telkens ik mij zorgen maak over de mensen die ik ooit zal achterlaten, werk ik aan dat kistje.

Mijn boodschap is dus simpel. Laten we onze angst en onzekerheid omzetten in gepaste actie om het ons en de mensen die ons graag zien, gemakkelijker te maken in de onvermijdelijke eindige toekomst.

Referenties

1. Levens Einde Informatie Forum. (2021, November 1). Leif. Retrieved from https://leif.be/home.

2. Hollond, J (Producer), & LaGravenese, R (2007) P.S. I love you. United States of America: Alcon Entertainment, Grosvenor Park Productions, Wendy Finerman Productions.